Liefde laat mensen gekke dingen doen. Principes overboord gooien en na jaren van verzet alsnog op een vliegtuig naar een Europese bestemming stappen, bijvoorbeeld. De - weliswaar geveinsde - wrok van je moeder, die je al jaren probeert te overtuigen met haar mee op citytrip te gaan, ten spijt. En toch bevind ik me op een maandagochtend op de luchthaven van Zaventem, waar het scherm me leert dat de vlucht naar Málaga zal vertrekken vanaf gate A60. Hoe hard mijn lief, even enthousiast als overwerkt, naast mij staat te stralen, had geen weerbericht kunnen voorspellen.

Van concert tot cortijo

We hebben tien dagen Gentse Feesten nog maar net achter ons gelaten, of we komen al in de volgende rave terecht. Opgezet voor een internationaal gezelschap van People of Tomorrow die er een weekend - of twee - van seks (hopelijk), drugs (vermoedelijk) ‘n’ EDM (ongetwijfeld) op hebben zitten. Al pikt ook de occasionele zakenman, inclusief wit hemd en zwarte laptoptas, graag een muzikaal graantje mee, zo blijkt.

Hoeveel mensen we tegenkomen tijdens onze verkenning van de twee dichtstbijzijnde dorpen, kunnen we op evenveel handen tellen.

Wat volgt is een logistieke keten waarvan de schakels niet vlotter in elkaar hadden kunnen klikken. Van taxi tot trein, voucher tot vlucht, huurauto tot hotel: zonder problemen rijden we plots de parking van onze “authentieke Andalusische cortijo” op, en kan het ontspannen officieel beginnen. Eenmaal uitgepakt en één van onze zorgvuldig geplande outfits aangetrokken, rijden we naar de supermercado in Casarabonela en het restaurant in Alozaina. Hoeveel mensen we tegenkomen tijdens onze verkenning van deze twee dichtstbijzijnde dorpen, kunnen we op evenveel handen tellen.

Humeur zo hoog als de UV-index

Al snel vervallen we ook hier in een vast ritme. Na negen uren nachtrust die je alleen tussen hotellakens vindt, laten we ons bedienen met een stevig ontbijt waarop we kunnen teren tot de eerste aperitiefhapjes worden geopend. De zwaarste beslissing die ik tussendoor moet maken, is “Roman of roddelblaadje, puzzels of podcast?”, en smeren doe ik alsof het een lieve lust is, eerst eens met zonnecrème, dan weer met bodylotion. Mijn witte short bewaar ik - uiteraard - voor een van de laatste avonden, want geen enkele van die zorgvuldig geplande outfits laat mijn gebronzeerde benen zo tot hun recht komen.

Om in het ruisen van de palmen de zee te horen, heb je niet veel fantasie nodig. 

Indrukken en inzichten

Om in het ruisen van de palmen de zee te horen, heb je zelfs niet veel fantasie nodig. De stand van zon vertelt ons hoe laat het is, en vooral wanneer het tijd is geworden om van ligbed te verhuizen. Overdag spelen we als kinderen in een zwembad dat we quasi altijd voor onszelf hebben; ‘s avonds spreken we als volwassenen over een toekomst die nooit dichterbij leek. Regelmatig vragen we elkaar hoeveel punten ons gemoed op dat moment verdient, en zelden was het antwoord zo vaak een tien.

De gulden glooiingen en onregelmatige olijfgaarden inruilen voor de bewoonde(re) wereld levert ons naast nieuwe indrukken ook waardevolle inzichten op. “Het is niet omdat je iets kunt doen, dat je het ook moet doen”, denken we meermaals wanneer we onze volledig verzekerde huurauto door veel te smalle en steile straten manoeuvreren. Of “Als er geen ruimte is om te genieten, dan moet je ruimte maken”, leren we plots wanneer een extra plastic klaptafel en papieren tafellaken ervoor zorgen dat we alsnog buiten kunnen dineren. Al fresco, zoals de Italianen dat zo mooi weten te benoemen.

De eerste avond al levert mijn poging tot conversatie me een compliment over mijn Castillaanse uitspraak op.

Deze reis biedt tevens de eerste echte gelegenheid om mijn Spaans, dat ik zes jaar geleden zo gedisciplineerd studeerde aan de universiteit, te oefenen in de praktijk. In die tijd moet er toch iets zijn blijven hangen, want de eerste avond al levert mijn poging tot conversatie me een compliment over mijn Castillaanse uitspraak op. Ik mag dan nog zo vastberaden zijn om de hele week Spaans te spreken, eenmaal tussen de toeristen in Málaga vervallen we iets te makkelijk weer in het Engels.

Alles kan, niets moet

Een bezoekje aan een strandbar (inclusief gin-tonic) of een wandeling door het stadscentrum (inclusief limoncello spritz) horen immers net zozeer bij een vakantie aan de Costa del Sol. Dat we zonder plan - letterlijk of figuurlijk - naar Málaga-stad trekken, heeft zo z’n voor- en nadelen: ongehaast kuieren we door de haven en kijken we mensen op het strand, maar onvoorbereid beginnen we onze tocht naar het castillo bovenaan de heuvels. Al valt die in het niets bij onze beklimming van de Etna op één fles water en twee appels, natuurlijk.

Ons werk als creatieve freelancers hebben we dan wel in België achtergelaten, maar het getrainde oog van een foto- of videograaf gaat overal mee naartoe. De zonnestralen die door het wolkendek breken voor ze achter de heuvels verdwijnen? De schaduwen die een verlaten gebouwen omtoveren tot een geometrisch schouwspel? Het gewicht dat de afgelopen week van de gebruinde schouders van mijn lief is gevallen? Het zijn details die ik voor geen geld van de wereld zou willen missen.